باز این چه شورش است که در خلق عالم است

امروز

میان همه ی شلوغی ها و شور عزاداری های شهر

میان همهمه ی مداحی ها و سینه زنی های دسته های عزاداری که از کوچه و خیابان به گوش می رسیدند

میان همه ی رفت و آمد ها و تلاش و تقلا ها

میان همه ی جنب و جوش پیرغلامان و جوانان حسینی

میان همه ی عاشقانه های شهر...

گوشه ی بیمارستان

چشم دوخته بودم به آن پیرمرد بستری شده گوشه ی بخش

که داشت همه ی همه ی تلاشش را میکرد تا دکتر را برای مرخص کردنش قانع کند

آن هم تنها و تنها به شوق شرکت در مراسم اباعبدالله...

انگارکن که به قول خودش این روزها ته مانده ی ضربان قلبش تنها به شوق حسین و حسینیه می تپید

هم او که روی تخت بیمارستان افتاده بود و از اعماق قلبش با ذکر یاحسین اشک می ریخت...

و تو زیر لب زمزمه میکردی:

إنَّ لِقَتلِ الحُسَینِ حَرارَةً فی قُلوبِ المُؤمِنینَ لاتَبرُدُ أبَدا

+کاش قدر نفس هایی را که امسال هم تا محرم همراهی ام کردند بدانم.

وسط روضه،قلبم قیافه ای حق به جانب به خود گرفته و میگفت:

افسوس...ای کاش در کربلا بودم تا اقلن میتوانستم قدم کوچکی در یاری حسین(ع) بردارم.

عقلم به نشانه تمسخر نیشخندی زد و گفت:

هنوز یک حسین زنده داری

نامش مهدی است

تا حالا برای یاری اش چه کردی...؟

من...سکوت...بهت...بغض...

و روضه خوان همچنان داشت از ندای هل من ناصر امام میخواند...

آی قایقران،نکند فکرکنی امام در آن معرکه نیازمند یاری امثال من و تو بود

توهم برت ندارد روضه را از دریچه دلسوزی برای ولی خدا بشنوی!

ندای ها من ناصر امام همه اش تجلی رحمت و رافت بود برای خلق الله

اصلن تو باید اینگونه گوش کنی

"آیا کس دیگری هست که من یاری اش کنم...؟"