طعم خاطره انگیز قورمه سبزی!

این پست روایت یکی از بهترین و فراموش نشدنی ترین خاطرات زندگیمه،به بهانه ی میلاد امام مهربانم.

کلاس دوم ابتدایی بودم،با خانواده عمو و مادرجون و آقا جون رفته بودیم مشهد

اون روز ظهر هم برای نماز رفته بودیم حرم، هوا گرررم،حرم هم شلوووغ، منم طفل معصوم...

به مامان گفتم من میرم آب بخورم بعد نماز اون گوشه ی صحن  وای میسم بیایید دنبالم.

نماز تموم شد و من توی ازدحام جمعیت هرچی نگاه میکردم مامانم رو پیدا نمیکردم

از این صحن به اون صحن میرفتم اما خیر،ظاهرا کل اقوام و اعوان ما غیب شده بودند.

رفتم پیش یکی از خادمای حرم گفتم:" سلام،مامان من گم شدن!"(اعتماد به نفس رو داشته باشید، من گم نشده بودم آ مامانم اینا گم شده بودن!)

بنده ی خدا آقای خادم کلی مارو تحویل گرفت و گفت اشکالی ندارم عزیزم الان میریم زنگ میزنیم بیان دنبالت؛

و اینگونه شد که ما راهی دفتر گم شدگان (پیدا شدگان)شدیم.

آقایی که مسئول اونجا بود اسمم رو توی یه لیست نوشت و گفت شماره موبایل بابات رو حفظی؟

- امممم،نصفشو!

-خب اشکالی نداره تا یک ساعت دیگه اگه کسی نیومد دنبالت اون وقت اسمتو تو میکروفون اعلام میکنیم.

(شما یادتون نمیاد اون وختا که ما جوون بودیم که مثل الان نبود مهد کودک و از این بند و بساطا تو حرم باشه که،تنها بزار کودک یابی میکروفون و بلند گو بود،بعله)

خلاصه من ته دلم کلی هم خوشحال بودم، و کلی ذوق میکردم از این که قراره اسمم پشت بلندگو توی این همه صحن پخش بشه

یکی از خادما اومد و گفت کوچولو سر ظهره بیا بریم ناهار بخوریم

منم از خدا خواسته گفتم بریم بریم.... و اوج داستان از اینجا شروع میشه.

رفتیم و رفتیم تا رسیدیم به مهمان سرای حرم،یه سالن خیلی بزرگ که طبقه ی پایین مخصوص زائران بود و طبقه ی بالا برای خدام.

کلی آدم هم دم در وایساده بودن تا شاید نوبتشون بشه و غذای حضرت قسمتشون

از پله ها رفتیم بالا و طبقه ی دوم روی صندلی ها نشستیم، بوی قورمه سبزی کل مهمانسرا رو پر کرده بود.

دور و برم رو نگاه کردم انگار همه یه شکل بودن،لباس ها و کلاه های یک دست و یک رنگ

یه ظرف غذا هم برای من اوردن و خلاصه نشستیم مثلن به غذا خوردن

اون روز کلی با اون خادما دوست شده بودم (اصن یه وعضی) ،سر ناهار این قدر خندیدیم و حرف زدیم که اصلا فرصت غذا خوردن نشد

حتی یادمه میز بغلیمون هم اومد میزش رو چسبوند به میز ما و خلاصه محفل عذاخوری سراسر طنز و هزلی داشتیم اونجا

یکیشون که وقتی فهمیده بود من خوانساریم کلی خاطره برام تعریف کرد از سفرش به ولایت ما!

(حالا اون طرف داستان بندگان خدا مامان،بابا،عمو،زن عمو و دختر عمو و پسر عموهام مضطربانه داشتن دنبال من میگشتن)خخخخخ

از قضا من داشت کلی هم بم خوش میگذشت که زنگ زدن و گفتن که اهل بیتمون اومدن دنبالم

ظرف غذام رو بسته بندی کردن و دادن دستم و گفتن برو خونه بخورش

و من رو برگردوندند دوباره به همون دفتر گم شدگان(اینبار بخوانید پیدا شدگان)

و اینگونه بود که من پیدا شدم(البته هنوز هم اعتقاد داشتم بقیه گم شده بودن)

و غذای اون روز حرم هم  روزی هر 11 نفرمون شد!