هنوزم شهیدا رو میارن

خبر این بود که یک سرو رشید آوردند

استخوانهای تو را در شب عید آوردند

جیب پیراهنی آغشته به خون را گشتند

نامه ای را که به مقصد نرسید آوردند

نامه مثل جگر تشنه ی تو سوخته بود

قفل آن باز نشد هرچه کلید آوردند

مادرت گفت کبوتر شده ای ، می دانست

آسمان را به هوای تو پدید آوردند

لحظه ی رفتن تو خوب به یادش مانده

آب و آیینه و قرآن مجید آوردند

جانماز متبرک شده اش را آنروز

با گلی سرخ که از باغچه چید آوردند

وقت رفتن تو خودت روضه ی اکبر خواندی

کوچه ابری شد و باران شدید آوردند

سالها بعد تو از راه رسیدی اما...

خوب شد مادرت آنروز ندید آوردند...

پیکری را که به شش ماهگی ات میمانست

پیکری را که به قنداق سفید آوردند

حتم دارم که خود حضرت زهرا هم بود

روزهایی که به این شهر شهید آوردند

پ.ن:

شهیدا رو میارن کاروونا
میان از جبهه ها تازه جوونا
منم مثل شهیدا بی قرارم
دلم تنگه برای آسمونا
خدایا مرا هم مبتلاکن
دلم را از این دنیا رها کن

بعدن نوشت:

من یه سوال اساسی برام مطرحه

این جمعیت قدرشناس و حماسه آفرینی که در راهپیمایی های 22 بهمن و روزهای اینچنینی گرد هم می آیند

 بقیه ی روزهای سال دقیقا  کجا سیر میکنند؟

چرا در  روز های عادی وقتی در کوچه خیابان ها حرکت میکنیم هیچ بویی از شهید و شهادت استشمام نمیشود

چرا باید وقتی پایت را از خانه بیرون میگذاری کلی حس غربت به تو دست دهد

و بارها تجربه کرده ای که وقتی به دور وبرت نگاه میکنی خودت را تنها چادری خیابان  ببینی

چرا همیشه حس میکنیم آدم هایی  هستیم در اقلیت، حال آنکه در مناسبت هایی این چنین واقعیت خلاف آن را نشان میدهد؟

آیا غیر این است که ما تاوان کم تحرکی و تنبلی و بی برنامگی خودمان را میدهیم؟