بسم الله

یک سال دیگر هم گذشت

به همین سرعت

و من این روز ها چقدر فکر کردم به گذر این یک سال

به عهد و پیمان هایی که شب های قدر پارسال،در خلوت دو نفره یمان،کنج حرم با شما بستم...

امام رضای عزیزم

شما

در همه ی لحظه های خاص و خواستنی ای که در این یک سال گذشت

رحمت و رافتتان را با من تمام کردید

و من

اگر چه هنوز هم همان دختر بچه ی بازی گوش صحن و سرایتان هستم

اما یادگرفته ام

باز هم بیایم کز کنم دم خانه یتان

و بی چراغ و با دستانی خالی التماس کنم

امسال هم در پرونده ی تقدیر یکساله مان

دل خوشمان کنید به نسیمی از لطافت نگاه رئوفتان

 دل خوشمان کنید که ما بیش از پیش محتاجیم به مُهر تاییدی از مِهر نگاهتان

یواشکی نوشت:

امام رضا جانم

اصلن همه ی این قانون ها و بند و تبصره ها و باید ها و نباید های اینجا و آنجا،این ارگان و آن ارگان و فلان کار و برنامه و... به کنار

من یقین دارم گوشه ای،تنها گوشه ای از نگاه لطف و کرمتان میتواند اربعین امسال هم مارا کربلایی کند...

اصلن خودتان ببینید این دوری چه بر سر دلمان خواهد اورد...