بیست...

به مناسبت ایام جانسوز امتحانات،و به یاد تابستان 85،بچه های اردوی دلگشا و آقای تولایی...  

بیست

آن نهایت غرور مدرسه
افتخار بچه ها
پادشاه سرزمین نمره ها
سایه ای که هیچ وقت
روی کارنامه ام نمی نشست؛
من رفوزه می شدم
جای من به اصطلاح
گوشه سیاه کوزه ها
البته
جای دنج و ساکتی ست
خلوتی برای شعر و شاعری
دور از سر و صدای هر چه بیست؛
بگذریم
کارنامه ام همیشه گند بود
گوش من پر از صدای سرزنش:
- دور درس و مدرسه از این به بعد
خط بکش!
-کو کجاست آن کتاب و کیف و دفترت؟
خاک بر سرت!
تنبل کلاس!
عاقبت هیچ کاره هم نمی شوی
حیف آن لباس!
گاه هم صدای پند بود
در خیال من ولی

٨، ارتفاع کارنامه ام، قله بود
۵، خنده دار و چاق و چله بود
٢ شبیه ٣ پله پله بود
٧ من دو بال داشت
آرزوی پر کشیدنی محال داشت
١، درخت بود
گرچه باورش برای همکلا سها
یا معلمم همیشه سخت بود
واقعا ۴ و ۶ دو جوجه نیستند؟

خوبتر نگاه کن
جوجه های کوچکی که باز
آن نوک طلایشان
توی کارنامه ای که هست
چند دانه ٠ هم برایشان!
در کلاس
پشت نیمکت که نه
روی پاره های ابر می نشستم و
شعر می نوشتم و
هیچ کس به جای من نمی رسید
از تمام درس ها
تک به تک
نمره های بد ،تک
گاه صفر می گرفتم و
هیچ کس به لحظه های من نمی رسید.

شاعر: حسین تولایی