جنگ نرم با اعمال شاقه

چند وقته دارم فکر میکنم آخه گناه ما چیه که حالا هم که دلمون میخواهد مثل جوون های دهه شصتی دین خودمون رو به انقلاب ادا کنیم،حالا که ما هم دلمون میخواد یه کار جهادی کنیم و بریم جنگ، باید بریم جنگ نرم،جنگی مرکب از انواع شبهات اعتقادی،سیاسی،فرهنگی و...

جنگی که شب و روز، آدم رو درگیر خودش میکنه و تو برای دفاع از عقایدت و به اقتضای وظیفه ی مسلمانی ات باید زره جنگ برتن کنی و لبیک گویان بنشینی پای مانیتور.

باید در صحنه باشی و شب و روز بجنگی با تمام شبهاتی که از در و دیوار افکار تو  و تمام هم سنگری هایت را بمب باران میکنند.

باید تمام تهمت ها و بی اخلاقی های مخالفانت را تحمل کنی و دم نزنی.

و مهم تر از آن اینکه در این وانفسا باید دو دستی حواست به خوت و دینت هم باشد،که اگر مراقب چشم هایت نبودی،اگر گوشه قلبت لرزید،و خلاصه اگر هزار جور داستان دیگر موجب شد که اخلاصت لکه دار شود،آن وقت نه تنها پیروز کارزار نبوده ای بلکه خسرالدنیا و الاخره هم شده ای.

پینوشت:

خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست...؟!