برما نظری کن که در این شهر غریبیم...

یک روز هایی در زندگی آدم هست که به ظاهر همه چیز سرجای خودش است 

همه چیز روال عادی خودش را طی میکند  

و تو ظاهرا نگران چیز خاصی هم نیستی. 

ولی وقتی به دلت رجوع می کنی می بینی قرارندارد... 

دل است دیگر،تنگ میشود...  

وقتی تمام زندگی ات دلت باشد و این دل هم قرار نداشته باشد 

 یعنی به معنای واقعی کلمه دچار بی قراری محض شده ای... 

کلی کار و برنامه داری ولی...

آدم باید یک جایی را داشته باشد تا وقت دلتنگی ها و بی قراری ها پناه ببرد آنجا 

برود یک گوشه بنشیند و گریه کند تمام آنچه نمی داند چه را... 

بعد سبک و رها راهش را بگیرد و برود پی کارش... 

جایی مثل گلستان شهدا...