دغدغه های مجازی

صبرکن قایقران با توام ...چند لحظه به حرف هایم گوش کن، بعد راهت را بگیر و برو. نگاهی به گذشته ات بینداز، نه، خیلی دور هم نمیخواهد بروی همین 6-7 ماه قبل تا به امروز را میگویم. به نظر می آید دوندگی ها و کارهای این روزهایت، یا بهتر است بگویم این چند ماهت بیشتر از هرچیز بهانه ای شده بود برای تحقق دغدغه های شخصی ات. بهانه ای تا به وسیله ی آن شهوت تاثیر گذاری ات را ارضا کنی و دلت را خوش کرده ای که دغدغه ی فرهنگی داری،که دردمند و بیداری، که مثل خیلی های دیگر دانشجوی سیب زمینی نیستی...

راست میگویی، اصولا آدمها با دغدغه هایشان زنده اند. نه تنها زنده،که همین دغدغه ها به زندگیشان معنا میبخشند و انسان اگر بی دغدغه باشد آن وقت این زندگی است که دغدغه هایش را بر او تحمیل خواهد کرد ولی حواست باشد اگر کم دغدغه و گنگ دغدغه هم باشی یا اگر دغدغه ات دغدغه نباشد بازهم اوضاعت بهتر از این نیست.

چند لحظه پارو نزن و قایقت را بسپار به امواج دریا. نگاه کن، زندگی یا به ما میگوید جان بکن برای من، یا میگوید بزن به سیم بیخیالی، از این دو حال که خارج نیست، هست؟ بالا و پائین زندگی آخر الزمانی ما هم چیزی به جز این نیست اگر بادقت تماشایش کنی؛درست مثل همین قایق کوچک است وسط این دریای وسیع و مواج ، پارو که نزنی همسو میشوی با جریان دریا و این که مقصدت کجا باشد را خودت هم نمیدانی ...

اگر واقعا دغدغه این روزهایت تعالی و سازندگی است، اگر به راستی راه را میپیمایی تا برسی و برسانی به ساحل امن دوست، پس چرا دلت را خوش کرده ای به این و آن؟ به اینجا و آنجا به... نمیدانم... اما این را خوب میفهمم که این روزها خودت بیشتر از هرکس دیگری به خودت نیاز داری،حواست باشد نکند برگردی و ببینی تمام فرصت ها از دستت لیز خورده اند، آن وقت تو میمانی و یک دنیا حسرت....

آی قایقران با تو هستم،اصلا گوش میدهی ؟