بسم رب الشهداء

اولین پست سال جدید را با نام شما آغازمیکنم،باشد که این آغاز،بهانه ای باشد برای وسعت دوستی مان.

چطور و چگونه اش را خودم هم درست نفهمیدم اما چشم که باز کردم من بودم و شما وسرزمین نور،اولین چیزی که یادم آمدخاطره ی آن روز صبح دانشگاه بود. آن روز، بچه هاکه رفتند بازهم من بودم و شما و بغضی که از شب قبل داشت خفه ام میکرد. دقیقا نمیدانستم باید از دست خودم و بی لیاقتی ام ناراحت باشم یا از دست این امتحان میانترم بی وقت...و شاید همان بغض آن روز مرا اینجا کشاند...نمیدانم...شاید...بگذریم...

پراکنده نوشته های این پست را مینویسم برای فردا و فرداهای شلوغم،تا یادم نرود آنچه را باید!

می بنویسم از دوست قدیم ای که سال ها بود ندیده بودمش،و حالا شده بود خادم شهدا، هم او که این روزها دایی شهیدش اورا به هویزه کشانده بود.

از پاسگاه زید و از آن رزمنده ای که در عملیات رمضان  هم رزم شهید برونسی بود،سوال که کردم،برایم روایت کردند گوشه ای از خاطراتشان را ، آنچه را در کتاب "خاک های نرم کوشک "فقط خوانده بودم و شاید یعضی روایت های آن برایم غریب و شگفت انگیز بود، با تمام وجود حس کرده بودند و با چه عشقی معجزه ی توسل آن شب  به حضرت زهرا(س) را روایت کردند.عشقی که ریشه در اعماق وجودشان داشت

مینویسم از معراج شهدای اهواز و از پیکرهای مطهرشهدای گمنامی که تازه تفحص شده بودند،از آن هایی که بعد از این همه سال آمده بودند تا تلنگری باشند برای من و امثال من،و از آن بسته ی تبرکی که خادم معراج در دستم گذاشت،بسته ای که بوی کربلا میداد. 

 

میخواستم بنویسم از خیلی چیزها،اما افسوس که نمیشود و نمیتوانم و قلم یاری ام نمیکند...کاش حس خوب این روزهایم را گم نکنم.

ویژه نوشت:

بابای عزیزم! این روزها باز هم با تمام و جود و تک تک سلول های بدنم به وجودتان افتخار کردم، وعجیب غبطه خوردم به شجاعت و از خود گذشتگی و بصیرتتان و به تواضع  و فروتنی این روزهایتان. کاش میتوانستم گوشه ای از اقیانوس وجودتان را کشف کنم،کاش میتوانستم یک ذره مثل شما باشم.