کرشمه ی خسروانی

شاید اگر به اعتبار اسم سید مهدی شجاعی روی کتاب نبود

همان اول ها یا نهایتا اواسط کتاب که میرسیدم از ادامه مطالعه منصرف میشدم

و درودی هم نثار ارواح اموات نویسنده میکردم و تمام.

در طول خواندن کتاب نه تنها طرح موضوع

بلکه این ‌همه ذکاوتی که نویسنده برای معاویه قائل شده بود برایم ناخوش آیند می نمود

اما به اواخر کتاب که رسیدم

کلی هم روایت برایم جذاب شد و تبسمی از سر رضایت بر لبانم نشاند

و در نهایت به صفحه ی آخر که رسیدم

داستان با جذابیتی فراتر از آنچه تا کنون پنداشته بودم تمام شد

و آن وقت است که خواننده  ناخود آگاه از ته دل لعنتی نثار معاویه ملعون و دودمانش میکند.

و صلواتی بر محمد و آلش میفرستد

و دوست دارد بازهم سید مهدی شجاعی را برای خلق آثار کم نظیرش تحسین کند.

زینب: بگذار ابتدا یک سوال بپرسم. از همه ی آنچه در این دوران بر من گذشت می دانی تلخ ترینش چه بود؟! میتوانی بفهمی؟

عبدالله:نه،جرات فکر کردن هم...

زینب: تلخ ترینش چشیدن طعم نامردی بود.

عیدالله: من که...

زینب: گوش کن!زبان حس و حال دلم این بود که اگر از همه چیز بگذرم،اگر همه چیز را فراموش کن، طعم تلخ نامردی را نمی توانم از ذائقه ی دلم بزدایم.

گمان میکردم که گذشت زمان و تغییر شرایط و اوضاع، همه چیز را ممکن است به بوته ی نسیان بسپارد

و مرهم همه ی زخم ها شود الا جراحت نامردی که جز با خاک گور مرهم نمی پذیرد.

این نه گمان که پیش بینی قطعی و مسلم  یک واقعیت بود.ا

ما با حضور حسین بن علی،همه چیز دگرگون شد، همه چیز رنگ دیگری گرفت و تعریف دیگری پذیرفت.

حسین با مردانگی اش، نه تنها طعم تلخ پیشین را زدود که تمام وجودم را آن چنان از حس مردانگی سیراب ساخت

که طعم شیرین آن تا آن سوی مرگ هم همراه من خواهد ماند.

عبدالله: من که خود اعتراف کردم از حقارت، می مردم اگر یک نامرد ،جای من می نشست.

زینب: چرا نمی فهمی مرد؟! حسین بن علی، یک لحظه هم  به جای تو ننشست.

عبدالله:به من حق بده که این سخن را نفهمم، و تکرار مکرر آن هم هیچ تاثیری در فهم ماجرا نگذارد

زینب:حق میدهم،نه فقط عبدالله سلام که تمام مردان عالم از درک این حقیقت عاجزند...آ