دریا دریا گذشته ام در طوفان از پی تو

گفتم:

آدم را به جایی میرسانند که گاهی حتی می ترسد از اجرای چیزی که یقین دارد خدا به آن راضی است.

به نقطه ای میرسد که حس می کنید درحرف‌هایی که می‌زند چقدر تنهاست

نه تنها برای اجرای حرف خدا،بلکه حتی برای بیان اعتقاداتش هم

چه زخم زبان ها که متحمل نمیشود... چه برچسب ها که نمیخورد...

گفت:

خوب فکر کن

اما در همان حال، هنوز هم  

در دلت قند آب میشود وقتی این زخم خوردن به خاطر اجرای حرف پروردگارت را تحمل میکنی.

نه؟!

این بار از ته ته قلبم لبخند زدم و رفتم   

 

ندا می آید آی قایقران:

شاید هزار و یک "او"اطرافت  وجود داشته باشند که  همه شان دوستت دارند،دوستشان داری اما...

بین همه ی "او"ها، فقط یک ضمیر است که میشود برای خودش، برای همه چیزش، دوستش داشت.

تو خدای منی